woensdag 4 november 2009

Het antwoord:

Beste Elke,

Ik zou hier veel kunnen tegen opwerpen. Zoals bijvoorbeeld het feit dat je mij gebruikt om tante te worden, hoewel dat geen schande mag wezen, iedereen wil tante zijn van zulk een fantastische kindjes. Ik spreek nu al voor de toekomstig geboorde, want dat is een verantwoorde conclusie, gestoeld op genetische logica.

Ook kan hier wel opgeworpen worden dat jij al meteen wil gaan gokken, tijdens ons huwelijk. Prachtig is dat. Ik zou ook kunnen stellen dat je eventueel nooit zou willen getrouwd hebben geworden zijn gekunnen, als die kindjes er niet waren. Anderzijds bewijst dat wel dat je het hebt voor mijn genen, of dan toch genen die enigszins op die van mij kunnen gelijken.

Dan werp ik alsnog een bloemetje in de huwelijksboot: Wij kunnen Elvis zingen in het casino, we trouwen voor een dikke versie ervan. We leven verder van retrorocknummers. Ik proef van jouw new-wave, jij geniet van mijn rock'n rollers. Ik schrijf jou ellenlange liefdesbrieven van poëtische aard, jij beschrijft nog maar eens het leeftijdsverschil, en het feit dat je nooit of te nooit nimmer trouwt. Alleen: dan hoeft het ook niet meer. Dan heb je de belangrijkste trouw al gehad: die met de sterkste vent van Gent. De kerel wiens ongelofelijke...nichtjes en/of neefjes je hartje sneller doen slaan.

Op een of andere manier klinkt dit nog steeds als een huwelijksboot met zeil noch roer noch motor, en een klein vervelend gaatje in de boeg, maar als ik rationeel alles overweeg, doet mijn hoofd pijn. Dus Elke:

Ja. Wij gaan naar Las Vegas.

donderdag 22 oktober 2009

Ja, en vooral rap

Liefste Frederick,

ik weet dat het aan jou is en ik besef dan ook ten volle dat ik hier mijn boekje te buiten ga. Maar sta mij toe om toch voor één keer voor mijn beurt te schrijven.

't Is eigenlijk omdat ik sinds een minuut of 10 zo rap mogelijk wil trouwen. Is 't goed? Dan kan ik eindelijk ook eens tante worden.

Dus wat zeg je? Wanneer gaan we naar Vegas?

Luv
Elke

dinsdag 13 oktober 2009

Niet spijtig alhier

Geachte,
Beste Frederick,

alzo beginnen de mails en de brieven op het werk. Niet dat ik iedere geadresseerde aanspreek met Frederick uiteraard, dat zou een beetje al te belachelijk zijn. Maar waarmee ik maar wil aangeven hoe moeilijk de aanspreking te vinden is die hier van toepassing kan zijn. Liefste? Allé gauw, dat mag misschien. Schat mag niet want dat is voorbehouden voor het echte lief. Ja, liefste Frederick, ik heb ook nog een echt lief. Niet dat ik jou nog niet in lijve zag natuurlijk. Je bent duidelijk echter dan echt. Sterker nog, ik zat zelfs nog in je auto die gisteren helaas ter ziele ging. Gelukkig ging jij niet mee of ik zat hier schoon in tranen en met een blog die ik alleen niet recht kon houden. Al zou die blog dan waarschijnlijk het minste van mijn zorgen geweest zijn.

Om daarmee de draad naar je vorige stukje te trekken: ik zou het niet erg vinden om het leven te delen met een man die slaapt tot 10 h en dan gaat werken tot 21 h. Sterker nog: eigenlijk zou ik ook liever slapen tot 10 h en tot 21 h werken. Ik haat werken in de ochtend. Het gaat niet vooruit maar gelukkig ook niet achteruit. Maar de maatschappij is nu eenmaal niet aan ons aangepast. Ik vind dat dit nochtans zou moeten. Het lijkt me het ideale moment om een nieuwe politieke partij op te richten die eens rekening houdt met de avondmens. Wat denk je, Frederick, hoe gaan we die noemen? Het ALF? Het avondmens liberation front? Het is niet geslachtsgebonden en we kunnen er een groot deel van de bevolking mee bereiken. Iedereen tevreden, vooral wijzelf.

Maar -om nogmaals op het leven delen terug te komen- het eeuwige leven delen, dat lijkt me wel al lang. Dus ik zou het ten zeerste appreciëren dat je vanaf nu weg blijft van al dat drukke verkeer en ook eens aan mijn arme hart denkt. Uiteindelijk is het als 15 jaar ouder dan het jouwe. Willen we dat zo afspreken?

Wacht eens, moest ik iets kiezen van bloemen of auto's of slingers? No thanks, ik laat dat aan jou over. Uiteindelijk was ik al eens getrouwd en jij nog niet. Ik gun het je van harte, zolang ik maar geen bloemen in het haar moet dragen. En roze wil ik ook niet. Als het voor jou gelijk is.

woensdag 26 augustus 2009

Hard-working man

Dag Elke,

Na mijn blunders van de vorige keer, ben ik beginnen twijfelen. Aan vanalles. Maar vooral aan een ding: ben ik eigenlijk wel goed genoeg voor jou?

Begrijp me niet verkeerd, Elke, ik insinueer daarmee niet dat jij verwaand bent, of je te goed voelt. Maar misschien ben ik gewoon niet adequaat genoeg. Ik bedoel, wil jij wel trouwen met een man die de woorden 'insinueer' en 'adequaat' als gewone woordenschat beschouwt, maar verder niet in staat is een volledige dag zijn huis proper te houden? Zou jij het eeuwige leven willen delen met iemand die uitslaapt tot 10 uur, en dan gaat werken tot 21 uur? Iemand die er zelfs niet in slaagt om een blog te onderhouden à rato van 1 post per week, ten minste?

Dan zijn er nog zoveel bezwaren die als een roetsjbaan op mij afglijden. Wat bijvoorbeeld als ik het eten laat aanbranden? Of vergeten ben de planten water te geven? Ik heb ook nog nooit geschilderd, gevorven (of geverfd), of behangen. Ik kan geen nagel in de muur slaan. Ik heb zelfs nog nooit een lamp ingedraaid!

Tenzij je mij dat kan leren, met al je levenservaring, wil ik best wel ter huwelijk gaan. Trouwens, de details daarvoor moeten we nog altijd vastleggen. Galant als ik ben, besef ik dat het de droom van de vrouw is, dus mag jij kiezen welke bloemen, kostuums voor de getuigen en de suite, welke auto's ons zullen voeren, of koetsen, of ... Denk eraan, het is imaginair, dus alles kan!

Als je maar wil natuurlijk.

Frederick.

zondag 16 augustus 2009

oei

Mijn liefste Frederick,

je maakt hier al een kapitale fout. Ik draag nooit foeilelijke kleedjes en al zeker geen kleedjes met miljoenen knoopjes aan.

Zet jij morgenochtend trouwens de vuilnis buiten? Merci!

Liefs,
Elke

zaterdag 15 augustus 2009

Ik heb er héél lang over nagedacht!

Beste Elkiepelkie,

Na eindeloze overpeinzingen schiet mij nog slechts een enkele conclusie te binnen: Elke, wij scheiden nooit.

Waarom? Eén, scheiding van goederen. Dus als jij een veel te duur kleedje ziet, en je koopt het, moet ik niet zagen over het huishoudelijk budget. Twéé: scheiding van huis. Dus als jij andermaal met je foeilelijk, veel te duur kleedje zou rondparaderen, kan ik gewoon het computerscherm uitzetten, en ik heb er geen last meer van. Drie: het complete gebrek aan seksuele uitwisseling. Dus als dat foeilelijk, véél te duur, véél te vaak gedragen kleedje uit moet, en die miljoenmiljard knopjes gaan moeilijk open, laat ik dat met plezier over aan de fwiend van dienst, die dan wel weer bij jou thuis zit. Uiteraard zijn al jouw diepste filosofische overpeinzingen wel voor mij gereserveerd, dat spreekt. Of misschien ook niet.

Als laatste puntje: Vier. De grenzeloze steun van de lezers-annex- getuigen op onze trouwpartij. Alhoewel. Pironik?


zot zijn doet geen zeer, zeggen ze. is 't waar?


Enneh... Margogogogo?


Ben ook heel benieuwd waar dit allemaal heen gaat leiden (of lijden op den
duur)Het is wel leutig maar ik verwittig je, Elke; niét bij mij komen bleiten
als ge problemen krijgt hé!


Awel he mensen, het is al goed jong, tis al goed! Zoals elk goed koppel, zullen wij moeten bewijzen dat we het waard zijn om getrouwd te zijn, dat het Masterplan werkt, dat de joint venture werkt, dat de scheiding van goederen op chemische wijze explosief kan werken, bewijzen! Zoals ons voordeden: Nicole en Hugo, Erik en Sanne, Liliane St-Pierre en de vent van Ann Christy, Bonnie en Clyde,...

Maar waarschijnlijk ook Jekyll en Hyde.

Ik denk dus dat het allemaal wel goed komt. Trouwens zo een leeftijdsverschil kan ook van pas komen. Mijn auto is niet van de jongste meer, en maakt veel lawaai, maar hij valt minder in panne, ge kunt er wat blutsen mee zetten, en geef toe, hoe meer het rammelt, hoe beter het rijplezier!

En wat die uitspraken betreft: een dame mee zonder pit, is als een chocoprince mee zonder choco. Valerie kon er smakelijk mee lachen. Ik kon vooral lachen met het feit dat je je er schuldig bij voelde.

Dus: hopende op een vruchtbare samenwerking, die met niet-naieve klasse en flair de criticasters de mond moge snoeren, groet ik U , Elke, met voorname hoogachting,

Uw Fredje


dinsdag 11 augustus 2009

Mijn antwoord is 'JA'

Mijn liefste Frederick,

Ik heb er geen idee van hoe ik mij hier weer in heb laten luizen. U kent mijn stelling omtrent het trouwen: het is nutteloos, leidt tot niks dan miserie en een scheiding. Kinderen kopen helpt ook al geen zier want die zorgen alleen maar voor nog meer spanning. Zet dat laatste dus vooral uit je hoofd, ik heb er al twee en dat is meer dan genoeg. Ge moogt er live gaan maken op een ander. Zo, voila, dat is al klaar en duidelijk zou ik zeggen.

Moeten we nog afspraken maken? Misschien dat ik iets minder lomp mag zijn in mijn uitlatingen, zoals je lieve en grappige zus al mocht ondervinden op haar mededeling dat ze gelukkig was getrouwd te zijn. Ik moet toegeven dat mijn ‘nu nog!’ niet echt gepast was. Gelukkig kon ze er nog mee lachen, want we zaten nog maar aan de aperitief en ik had ontzettende honger. Stel je voor dat ik naar huis gevlogen was. Wat op zich niet ging want ik was mee met jouw auto die van de band rolde op het moment dat ik mijn rijbewijs haalde. 18 jaar geleden, dacht ik. Het steekt niet op een jaar meer of minder.

Over jaren gesproken: een immens leeftijdsverschil scheidt ons. 15 hele jaren, exact de tijd die ik nodig had om te beseffen dat ik toch niet bij hem wou blijven. Maakt dit jou niet op één of andere manier een beetje bang? 15 jaar is minder dan de helft van mijn leven. Weet je wel hoe lang dat is? Neen, je moet hier geen antwoord op geven, ongetwijfeld kan je al tellen.

Oja, nog dit: ik ben absoluut niet van plan om je financiëel te onderhouden. Ditzelfde, maar dan in omgekeerde richting, wordt ook niet van jou verwacht. Kunnen we dat zo afspreken?

Liefs,

Elke

maandag 10 augustus 2009

Het begin van...

Allerliefste Elke,

Het is zover, de kogel is door de kerk, de kerk staat in het midden en de paus heeft altijd gelijk, ook als hij ongelijk heeft: onze blogs zijn voor eens en voor altijd in het echt verbonden, tot het einde der tijden, tot de dood ons scheidt, tenminste als jij dat wil. Laat mij jou dan nu maar eens preventief herinneren aan de trouwgeloften.

Tiens, behoorlijk ironisch dat ik de huwelijkse plichten op een site over scheiden vind.

Echtgenoten dienen elkaar trouw te zijn en waar nodig hulp te geven. Zij zijn verplicht om elkaar financiële hulp te geven. De verplichting om samen te wonen is er niet meer. Om de financiële rechten en plichten ten opzichte van elkaar en ten opzichte van derden te regelen zit in het huwelijksvermogensrecht wat regelt hoe de bezittingen verdeeld zijn. Zo kan men de eigendommen compleet gescheiden houden of een beperkte gemeenschap van goederen hebben, of uiteraard, een volledige gemeenschap van goederen.Regelingen hiervoor moeten bij de notaris worden opgesteld. Dit heet huwelijkse voorwaarden. Het op schrift stellen hiervan kan gunstig zijn voor de toekomst als een van beide een eigen bedrijf heeft of zal krijgen, uit voorzorg vanwege het risico van echtscheiding, of uit erfrechtelijke redenen. Wanneer er niets geregeld wordt voor het huwelijk is er automatisch gemeenschap van goederen. Het huwelijk eindigt door het overlijden van een van de partners of door echtscheiding of bij omzetting van het huwelijk in een geregistreerd partnerschap.

Wat denk je, Elke? Best met scheiding van goederen zeker, he. Hoewel, ik zal van tijd tot tijd eens een van je kasten verschuiven, daar ben ik namelijk zéér goed in, he?

Over de trouwheid kan nog getwist worden, want in blogland is trouw een zéér relatief begrip. Zolang je maar geregeld iets toevoegt aan ons trouwverhaal mag je het van mijn part met iedereen doen. Lang leve de vrije liefde, Elke, profiteer ervan!

Geregistreerd partnerschap zou nog wel iets zijn voor ons, hoewel, het is nogal droog he... Zonder bloemen, zonder Clouseau die komt zingen in de Kerk, en Elton John in het stadhuis, en tonnen rijst dat overal komt kruipen waar het niet gaan kan... en een chauffeur die de wanhoop nabij is, omdat hij straks die rijst uit de limo mag kuisen. En een bloedend ijslam, een koffietafel en een tinnen schaal. Ik heb zo het eigenaardig gevoel dat er iets in mijn verhaal niet klopt, maar kom, geregistreerd partnerschap, da's een beetje zoals Sherlock Holmes en Mr. Watson. Dan toch maar liever trouwen, Elke. Zo romantisch en naïef ben ik wel.

Dus? Wiljewiljewilje? Het is de meest vrije vorm van huwelijk dat ik ken!! Misschien brengt het je in het echte leven ook op andere gedachten...